Wyrzuty - obrona

Generalnie należy pamiętać o stosunku kobiet do słów.
Jeżeli spotykamy ją:

• na ulicy,
• w umówionej kawiarni,
• we własnym domu, gdzie razem z nią mieszkamy,
• w kolejnej miejscowości, do której nas diabli zanieśli,
• na szczycie Mont Blanc,

spóźnieni o:

• dwie minuty,
• dwie godziny,
• dwie doby,
• dwa lata,
• dwadzieścia lat może okazać się pewna przesadą.
  

Słyszymy, rzecz jasna, wyrzuty.

Zamiast na te wyrzuty odpowiadać:

• przestań wreszcie, wytrzymać z tobą nie można!
• po cholerę ja w ogóle do tego domu wróciłem!
• żałuję, że nie spóźniłem się więcej,
• od tego twojego płaczu niedobrze się robi,
• i nawet jeszcze gorzej
  spróbujmy całkiem odmiennie.

Na przykład:

• kochanie, jak ślicznie wyglądasz!
• stęskniłem się za tobą potwornie i możesz mówić co chcesz,
• odmłodniałaś przez ten czas!
• teraz będziemy robić tylko to, co tobie sprawi przyjemność,
• uwielbiam nawet, jak się złościsz,
• i różne inne tym podobne.
  

W żadnym wypadku nie należy udzielać odpowiedzi na żadne pytania. Kobieta bowiem natychmiast wykorzysta sytuację i spyta:

• a co, przedtem wydawałam ci się stara?
• czy chociaż wiesz, co mnie sprawia przyjemność?
• gdzie w ogóle byłeś?!
• tamta druga okazała się gorsza?
• po co właściwie wróciłeś?
  

Listę jej pytań można by ciągnąć w nieskończoność, ponieważ w takich sytuacjach inwencja kobiet szaleje i nie ulega wyczerpaniu. Bez względu na to, jaką odpowiedź zdołalibyśmy wymyślić, każda okaże się zła i doprowadzi do awantury. Lepiej zatem trzymać się własnego tematu.
Najtrudniej w gruncie rzeczy dać sobie radę z wiedźmami stosującymi ciche dni. Niby mamy spokój, bo ona nic nie mówi, ale jej pretensja do nas wisi w powietrzu i ogromnie paskudzi atmosferę. Nie należy wówczas:

• natrętnie pytać, o co u diabła jej chodzi?
• domagać się żeby powiedziała cokolwiek,
• narażać się jej ponownie,
• okazywać skruchy, tłumaczyć się i wyjaśniać.
  

Wskazane jest natomiast:

• milczeć, równie wytrwale jak ona (żadna kobieta długo tego nie zniesie, zrobi awanturę i już milczenie zostanie przełamane)
• poskarżyć się teściowej, lżąc sobie i pytając o radę (zastosować się do rady wcale nie musimy, ale teściowa całą robotę za nas odwali)
  

O ile koegzystencja układa się pozytywnie i nic w niej zbytnio nie zgrzyta, żadne wielkie problemy nas nie dręczą. Żyje się nam z kobietą całkiem przyjemnie.
Jeśli jednak spotka nas jakaś trudność, nieszczęście, niepowodzenie, zgryzota i w ogóle kłoda na drodze, ktoś nam podkłada świnię lub też sami wygłupiliśmy się niepotrzebnie, spadł na nas idiotyczny pech, dręczymy się i usiłujemy z tego wybrnąć bez kompromitującego rozgłosu, kobieta może nas dobić ostatecznie.
Przede wszystkim spróbuje się dowiedzieć, w czym rzecz i co się stało. Mamy jej natychmiast wszystko powiedzieć.
Następnie spróbuje nas pocieszyć i udzielać rad, od których wątroba nam się przewróci, albo spróbuje nas pocieszyć, cos dla nas zrobić, na przykład przyrządzić nasza ulubioną potrawę, której i tak zgryzota nie pozwoli nam przełknąć, lub też zacznie płakać, dręczyć się również, snuć najczarniejsze prognozy i żądać od nas pociechy, czym bez wątpienia wpędzi nas do grobu.

Istnieje, rzecz jasna, możliwość, że nasza kobieta stanie na wysokości zadania.

Powiemy jej wszystko bez obaw, a ona zrozumie. Udzieli sensownej rady. Potrawie da spokój, a za to wyciągnie z zakamarków koniaczek. Przypomni nam, że nic nie trwa wiecznie, nawet pech, i niezłomnie zapewni, że z impasu wybrniemy.

Taka kobieta to czyste złoto.

Było znaleźć ją sobie i nie brać kretynki.
Trudno, za własną głupotę pokutuje się osobiście.